Rozdział I

Dochodziła siódma trzydzieści, gdy się ocknęła. A przez cały czas wmawiała sobie, że wcale oka nie zmruży. Innego, pięknego dnia wychodziłaby właśnie ze swojego mieszkania, żeby zdążyć na ósmą do pracy. Przechodziłaby, jak co dzień obok restauracji, o której myślała, że pewnego dnia będzie ją stać, żeby się tam stołować. W marzeniach. Później, jeszcze obok pralni chemicznej, obok Gabay's Outlet i Macy's aż w końcu, skręciłaby w stronę gigantycznych, oszklonych drzwi po schodach, nad którymi widniał złoty napis: The Federal Reserve Bank in New York.

W szybie drzwi odbijał się budynek po drugiej strony ulicy – tak samo potężny, ale mniej wartościowy. Przy banku rezerw, towarzyszyło zawsze dwóch policjantów w granatowych mundurach z okularami przeciwsłonecznymi na nosie, a z radiem na piersi.

-Dzień dobry, pani Carter. Miłego dnia. - odezwałby się jeden z nich, a drugi posłałby czuły uśmiech i zasalutowałby prawą ręką. Z uśmiechem zaczęłaby następny miły dzień w pracy.

A jak było tym razem?

Zupełnie inaczej. Nie miała już gdzie pójść, bo miejsce zostało otoczone. Ale ważniejsze było to,  że znajdowała się w sercu zasadzki. Od rana do wieczora. Ale tak na prawdę ile czasu jej zostało? Tego nie wiedział nikt. Codziennie odliczała w myślach, swoje ostanie godziny, minuty, sekundy życia... Czekała jak przyjdzie odkupienie. Które nigdy nie miało nastąpić.

Pamiętała ten dzień idealnie. Była sobota, sto osiemdziesiąt dwa dni od odwołanego ślubu i mniej godzin, które musiała spędzić w pracy. Żółte taksówki rozbijały się na ulicy i gnały przed siebie, byle by dowieść klienta na miejsce. Ludzie śpieszyli się, zapełniając chodniki NYC swoimi krokami, a atmosferę powietrzem z płuc, pomieszanym z dymem z papierosów i spalinami. Wszyscy zajmowali się sobą, swoimi sprawami, nikt nie rozglądał się za siebie. Ani nie odmawiał pacierza.

Evelyn była jedną z nich. Mknęła przez tłum, zajęta swoimi interesami. Miała spotkać się dzisiaj po pracy z Joshem, co spowodowało luźniejszy strój, niż nosiła na co dzień. Hebanową sukienkę zastąpiła beżowymi jeansami i białą bluzką z falbaną w talii. Z codziennej garderoby zostawiła tylko czarne czółenka. Po drodze zatrzymała się tylko na chwilę, by wrzucić żebrakowi dolara. Później szła, nie zatrzymując się już wcale. I tak dzisiaj wyszła później niż zwykle. U celu, przywitała się z policjantami i wdrapała się po schodach, by móc zacząć pracę.

Od wejścia uderzyła ją mocna klimatyzacja i przejrzystość pomieszczenia. U sufitu zwisały płaskie czterdziesto dwu calowe monitory, które pokazywały w postaci wykresów kursy walut na całym świecie. Panele w wielkim holu błyszczały, jakby właśnie ktoś je wysmarował brylantyną. A z daleka już wychylały się srebrne kasy ze stanowiskami dla pracowników. Kobieta momentalnie zajęła swoje miejsce za białym, wysokim biurkiem i odłożyła torebkę na wieszak. W następnej kolejności rozejrzała się po blacie biurka, by zapoznać się ze wszystkimi dokumentami przysłanymi od prezesa banku. Była równocześnie jego prawą ręką i jego sekretarką. Mogła wybrać jeszcze jedną opcje: kochanka, ale matka nauczyła ją szacunku do samej siebie. Wzięła sobie jej słowa do serca. Tak czy owak była w związku z Joshem Fletcherem, który mimo wszystko nie zaakceptowałby otwartego związku. 

Ochroniarz ze skrzyżowanymi rękoma za plecami, ze słuchawką w uchu, stał na przeciwko Evelyn i uśmiechał się, to do niej, to do innych pracowników, jak miał to w zwyczaju robić. Carter odwzajemniała wyraz twarzy. Usadowiła się na obrotowym krześle wygodniej, by chwilę później z niego wstać i po zmierzać po kawę.

-Dzień dobry, pani Evelyn. - zagadnęła jedna ze sprzątaczek na korytarzu.
-Dzień dobry. Piękny dzisiaj dzień, prawda? Wyczuwam, że nie skończy się zwyczajnie! - odpowiedziała z ekscytacją w głosie i szerokim uśmiechem. A w głowie marzyła tylko o ich spotkaniu. Przygotowanie kawy zajęło jej dobre kilka minut. Nie śpieszyła się. Gdy w końcu wyłoniła się z tylnego korytarza, puste przestrzenne pomieszczenie zaczęło się już wypełniać.  W chwili jej nieobecności zjawili się pozostali pracownicy. Nie trzeba było też długo czekać na chmarę ludzi. Zbierali się jak w kościele i tworzyli równe rzędy, jakby ustawiali się do spowiedzi. Nikt nie został odesłany, wszyscy dostali czego chcieli albo dostali równie dobrą inną propozycje. Jednak trzeba było cierpliwie poczekać na swoją kolej. Ludzi ciągle narastało, robiło się coraz tłoczniej przy biurkach. 

Wykorzystując chwilę oddechu, Evelyn sięgnęła do torebki po telefon, żeby sprawdzić, czy ktoś przypadkiem nie próbował się z nią skontaktować. Chciała okłamać samą siebie, że wcale nie czeka

na wiadomość od Josha Fletchera. 

-Hej, jak ci mija dzień? Chciałam też zapytać, czy zjesz dzisiaj ze mną lunch? - nie tylko ona wykorzystywała wolną chwilę –jej przyjaciółka, Alice Spring w towarzystwie kawy, oparła się o

sekretarskie biurko.

-Wiesz,  dla ciebie wszystko, Alice. Ale umówiłam się już z Joshem... – wykrztusiła sekretarka ze smutną miną. Jednak przyjaciółka nie wyglądała na urażoną.

-Czyżby szykował się romantyczny wypad tylko we dwoje? – ciągnęła temat, pokazując przy tym jakieś niecenzuralne gesty.

-Nie wiem co takiego Josh zaplanował. Nie rozmawialiśmy o tym. – urwała.
-Widzę, że się stara. – dodała Alice z zamyśloną miną, dotykając kubkiem warg.  Evelyn czuła, że policzki jej płoną. Pomyślała, że pewnie wygląda, jak wóz strażacki. I nie myliła się.

-Jak wam się układa? – rzuciła w końcu pytanie. Pytanie, które i tak musiało paść. Alice wiedziała o ślubie. Carter głośno wypuściła powietrze ustami, gdy chciała zacząć opowiadać tą mdłą historię, niespodziewanie ktoś z kolejki opodal wyraził swoje niezadowolenie za pomocą obelg słownych. Następnie doszły inne wyzwiska.

-Czy mam tutaj czekać, aż do śmierci!? – zagrzmiał jeszcze inny głos. Chaos tylko się rozrastał. Ostatni głos sprzeciwu należał do starszej pani o białych włosach i okrągłych błękitnych oczach, która wyglądała jakby śmierć stała tuż za rogiem. Evelyn wyszła zza biurka, by załagodzić sytuację, a Alice w pewnym momencie złapała ją za ramię i wyszeptała jej prosto do ucha, zanim zwinnie jak kot przemknęła do swojego stanowiska pracy.

-Mam nadzieję, że zdasz mi potem całą relację, co ciekawego porabialiście.

Evelyn Carter  odpowiedziała jej łobuzerskim uśmiechem. I zdałaby jej całą relacje, gdyby było o czym opowiadać.

Nie było jeszcze nawet godzin szczytu, gdy Carter poczuła coś dziwnego. Jakby przeczucie. W dalszym ciągu przesiadywała za biurkiem, z nogą na nodze i do znudzenia przeglądała dokumenty w komputerze. I wtedy nagle to poczuła – niewyobrażalny huk na zewnątrz, któremu towarzyszyło trzęsienie ziemi pod stopami. Wybuch uruchomił w tempie natychmiastowym wszystkie alarmy samochodowe i sklepowe w okolicy stu metrów, i syreny The Federal Reserve Bank. Evelyn zerwała się na równe nogi, podobnie jak inni pracownicy i petenci.

-Jakiś bydlak wysadził stację metra! - wydarł się policjant na całe gardło, wbiegając do środka banku. - Idziemy! Może złapiemy gnoja! Dzwońcie po pogotowie! - były to jego ostatnie słowa, przed zniknięciem za szklanymi drzwiami. Ochroniarz z ładnym uśmiechem, zwolnił swoje miejsce i ruszył w stronę urządzenia mechanicznego-nadzorującego. Alarm w banku często udzielał się pod wpływem wstrząsów. Evelyn zadzwoniła, wybierając 911, po czym spuściła wzrok na klawiaturę, podniosła go dopiero, wówczas gdy kilku nieznanych policjantów, pewnym krokiem wkroczyło do banku.
-Czy stało się coś poważnego? - zapytała z lekką nutką paniki.

-Nie, nie. - odpowiedział mężczyzna i posłał jej tajemniczy uśmiech spod czapki.

Dlaczego nic nie zrobiłam? Dlaczego ich nie wylegitymowałam? Przecież wiedziałam, że coś nie gra. Prawda, Eve?